MASUMLUK

            

                         MASUMLUK

 
        Ağlıyordu çocuk;
        Suriye için;
        Ankara için;
        Orta Doğu için;
        Paris için;
       Ve daha unuttuğu niceleri için.
        En önemlisi de insanlık için!


       Ne zaman bu duruma gelmişti ki insanlık?
       Veya getirilmişti?
       Neredeydi büyüklerimizin dediği o    güzel,barış dolu günler?
       Neredeydi insanlık?


      Yoksa büyüklerimizde de mi yalan söylüyordu kötüler gibi ?
      Ya da bir umut ışığı mı yaratıyorlardı uydurdukları bu hikayelerle kendilerice?
      İnsanlık doğuştan mı böyleydi yoksa?
      Korku zehir gibi yayıldığı çocuğun her tarafına bu düşündükleri yüzünden.
     O böyle değildi ki!
     Yoksa o insan mı değildi ?
     Son baktığında öyleydi oysaki
    Düşündü sonra :
      Görünüş olarak insandı o
      Ama ruhu insan olamazdı.

     O farklı bir türdü.

     Türünün tek örneği.
     Bunu da o tek bir şey sağlıyordu.
      Tek önemli olan bir şey:
    MASUMLUK!                                      


     O masumdu.
     İnsan kadar kirli,karanlık değildi.
     O masumdu.
     Bütün düşünceleri temizdi.
     O insanlığın içindeki;
     Kaybolmuşlukla harmanlanan
     Masumluktu!
İnsanlık onu buluncaya kadar kirli kalacaktı    
                  
                    Yasemen Ö. Türkmen